Procedura montażu

Kiedy obecna infrastruktura miejsca była pierwotnie budowana, place budowy wymagały zatrudnienia dużej ilości osób. Nie było dostępnego specjalistycznego sprzętu. Rowy były kopane ręcznie, rury podnoszone bez użycia dźwigów, a ogromne ilości piasku były umieszczane w wykopach przez robotników.

Najczęściej stosowanym materiałem na rury było żeliwo, łączone głównie sznurem konopnym oraz ołowiem.

Dziś, ponad 100-120lat później, pierwotne rurociągi są w poważnym stanie i wymagają renowacji oraz wymiany.

Na ulicach miast, które wcześniej były uczęszczane tylko przez pieszych i znikomą ilość aut, widzimy narastający ruch - samochody parkują wzdłuż poboczy, zmuszając cięższe pojazdy dostawcze do zatrzymywania się w ciągu ruchu powodując dalsze utrudnienia dla użytkowników dróg.

Gdyby niezbędne prace remontowe miałby być prowadzone w takim środowisku przy zastosowaniu tradycyjnego wykopu otwartego, system transportowy uległby całkowitemu załamaniu- wiązałoby się to z kosztami, wynikającymi z emisji spalin, hałasu i opóźnień. Straty finansowe z tytułu opóźnień komunikacji miejskiej byłyby nieocenione.

To właśnie z myślą o takiej sytuacji największe miasta uprzemysłowionych krajów - już 30 lat temu- zaczęły rozwijać procedury bezwykopowej instalacji rur. Początkowo w celu wymiany starych kanałów odwadniających, jak i budowy nowych systemów.

Rozwój ten w niedługim czasie rozszerzył się na wymianę i renowację rurociągów wody pitnej i kanalizacji. Technologia nabrała rozpędu, tworząc nowy segment budownictwa bezwykopowego z jego specjalnymi maszynami, procesami budowlanymi, normami technicznymi i oczywiście rurami, które są do tego przystosowane.